Τα Δημόσια κτήματα: εφαρμοστικός νόμος & τοπικές προοπτικές

Στις 29.6.2011 ψηφίστηκε ο περίφημος «εφαρμοστικός Νόμος» που εξειδικεύει σε ορισμένους τομείς το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» που είχε ψηφισθεί δυο μέρες πριν από τη Βουλή των Ελλήνων μέσα σε κλίμα γενικευμένης έντασης.

Σύμφωνα με το νόμο αυτό, ιδρύεται «ταμείο αξιοποίησης ιδιωτικής περιουσίας του δημοσίου» με αποκλειστικό σκοπό την αξιοποίηση της ιδιωτικής περιουσίας του δημοσίου. Στο ταμείο αυτό περιέρχονται όλα τα ακίνητα του Δημοσίου και λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας. Εν ολίγοις ξεχνάμε τους κανόνες διαβούλευσης, διαύγειας και διαφάνειας που πρέπει να διέπουν την αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου και περνάμε πλέον στην εξυπηρέτηση των δημοσιονομικών στόχων με την «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας» μέσα από ιδιωτικές διαδικασίες και βέβαια απουσία των τοπικών κοινωνιών.

Έτσι, η ΚΕΔ μέσα από την παραπάνω διαδικασία  στην ουσία καταργείται, γεγονός που προκάλεσε την παραίτηση του συναδέλφου μας  προϊσταμένου της ΚΕΔ  ΡΟΔΟΥ  κ. Νίκου Βαρβάρη καθώς επίσης και την υποβολή παραίτησης   40  από τους συνολικά 90  υπαλλήλους της υπηρεσίας αυτής σε πανελλήνιο επίπεδο. Είναι μια πράξη προάσπισης της ατομικής αξιοπρέπειάς τους διότι αν αυτό δεν γινόταν, οι υπάλληλοι αυτοί λόγω της άμεσης κατάργησης της ΚΕΔ τίθενται  σε  δωδεκάμηνη  εφεδρεία με  το  60 %  του  βασικού  μισθού  και επί πλέον σε κάποια στιγμή και μετά από 20 – 30 χρόνια Υπηρεσίας θα καλούνταν να «αξιολογηθούν» από το ΑΣΕΠ για να κριθούν αν είναι άξιοι να μεταταγούν σε άλλες υπηρεσίες οι δε  υπόλοιποι υποχρεωτικά απολύονται!

Η  κατάργηση  της  ΚΕΔ  (όπως  και  του  ΙΓΜΕ και τόσων άλλων φορέων)  δεν  οφείλεται  σε  οικονομικά  κριτήρια   καθότι αυτή  ουδέποτε  χρηματοδοτήθηκε  έστω  και  με  ένα    ευρώ  από  την  ίδρυσή  της  μέχρι  σήμερα  από  το  Ελληνικό  Δημόσιο. Απεναντίας προσέφερε  και  πανελλαδικά  όπως  και  τοπικά   τόσο  σε  διαδικαστικό  επίπεδο (λόγω του  ότι  λειτουργούσε  ως  ΝΠΙΔ )  αλλά  και  σε οικονομικό. Κατά  την  τριαντάχρονη  παρουσία  της  ΚΕΔ  στην Ρόδο, έχουν  αποδοθεί  στο  νομαρχιακό  ταμείο  για  εκτέλεση  κοινωφελών  έργων  περισσότερα από  30  εκατομ.  Ευρώ, από το περίφημο πλέον ποσοστό 75% το οποίο επίσης πρόσφατα έχει καταργηθεί.

Συμπαραστεκόμαστε στο προσωπικό αυτό, δηλώνουμε αλληλέγγυοι και καταδικάζουμε την επιχειρούμενη απαξίωση των δημόσιων λειτουργών στο σύνολό τους που προωθείται μέσα από την ανεξέλεγκτη μετατροπή της χώρας μας σε μια απέραντη Α.Ε.

Στο κυρίως θέμα μας.

Σύμφωνα με τον «εφαρμοστικό», για να «αξιοποιηθούν» τα ακίνητα του δημοσίου χρειάζονται και οι αντίστοιχες πολεοδομικές ρυθμίσεις οι οποίες θα διασφαλίσουν θεσμικά τον επίδοξο επενδυτή.

Έτσι, στην «εκτός σχεδίου δόμηση» και ειδικά για τα ακίνητα του δημοσίου προς «αξιοποίηση», προσδιορίζονται γενικές κατηγορίες χρήσεων γης και αντίστοιχοι αυξημένοι συντελεστές δόμησης καθώς επίσης δυνατότητα παρεκκλίσεων από το μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος κλπ ενώ για το χωρικό τους προσδιορισμό καταρτίζονται Ειδικά Σχέδια Χωρικής Ανάπτυξης Δημοσίων Ακινήτων (ΕΣΧΑΔΑ). Τα σχέδια αυτά εκπονούνται με συνοπτικές διαδικασίες και θεσμοθετούνται μέσω του Υπουργείου Οικονομικών μετά από γνώμη του Περιφερειακού Συμβουλίου και μπορούν αυτοδίκαια να τροποποιούν ότι θεσμοθετημένο μέχρι σήμερα σε χωροταξικό - πολεοδομικό επίπεδο υπάρχει, καθώς επίσης να παρεκκλίνουν από τις διατάξεις του ΓΟΚ κλπ, αρκεί να εξυπηρετούνται δημοσιονομικοί στόχοι.. Fast Τrack Χωροταξία!

Τέλος, οι οικοδομικές άδειες που θα εκδίδονται στα «αξιοποιούμενα» δημόσια ακίνητα, θα εκδίδονται απ΄ευθείας από το ΥΠΕΚΑ. Ο πλήρης δηλαδή παραγκωνισμός και απαξίωση των τοπικών παραγόντων και ιδιαίτερα της Α βάθμιας αυτοδιοίκησης, προτού καν στεγνώσει το μελάνι του «Καλλικράτη» που της έδιδε με τυμπανοκρουσίες την αρμοδιότητα έκδοσης όλων των οικοδομικών αδειών …

Επί πλέον, στον επίδοξο «επενδυτή» παραχωρείται απευθείας το δικαίωμα χρήσης του αιγιαλού της παραλίας και των έργων μέσα στη θάλασσα (λιμενικά κλπ), ενώ είναι δυνατόν να δημιουργούντα μέσα στον αιγιαλό δημόσια κτήματα προς εκμετάλλευση υπό ορισμένες προϋποθέσεις!

Και βέβαια, προκειμένου να χρυσωθεί το χάπι στο παιχνίδι των λέξεων «πουλώ – ξεπουλώ» ή «αξιοποιώ» θεσμοθετούνται όροι όπως «επιφάνεια» και αντίστοιχα «επιφανειούχος»,  που είναι κάτι σαν την επικαρπία του δημοσίου κτήματος για 80 ή 100 χρόνια το οποίο όμως στη συνέχεια μπορεί και να αποδοθεί στο «επιφανειούχο» με πλήρη κυριότητα!

Είναι περιττό να προσθέσουμε ότι τις περισσότερες από τις παραπάνω διατάξεις (ιδίως την ίδρυση του ταμείου κλπ) τις ψήφισε και η μείζονα αντιπολίτευση παρά την αντίθεσή της στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα το οποίο εξειδικεύει ο υπό σχολιασμό Νόμος…

Τα παραπάνω ψηφίσθηκαν και θα αρχίζουν να εφαρμόζονται άμεσα αφού το ως άνω ταμείο έχει εν πολλοίς στελεχωθεί. Είναι περιττό νομίζουμε να επισημάνουμε τις παρενέργειες που θα έχουν για την περιοχή μας και στα προς «αξιοποίηση» ακίνητα Γκολφ Αφάντου, παραλία της Τσαμπίκας, Πρασονήσι, μεγάλες στρεμματικές εκτάσεις στην Κατταβιά κλπ.

Ήρθε η ώρα που σαν τοπική κοινωνία πρέπει τουλάχιστο να θέσουμε τις δικές μας «κόκκινες γραμμές», αφού δεν κάναμε οποιαδήποτε παρέμβαση και αφήσαμε να «περάσει» ο ως άνω εφαρμοστικός Νόμος.

Προτάσεις.

Πέραν από την αυτονόητη εναντίωσή μας στο Νόμο αυτό τόσο στο πνεύμα όσο και στην ουσία και επομένως στη διαρκή προσπάθειά μας για κατάργηση στο σύνολό του ή τροποποίηση πολλών αντισυνταγματικών διατάξεών του, πρέπει παράλληλα ρεαλιστικά να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση η οποία θα διαμορφωθεί από την εφαρμογή του συγκεκριμενοποιώντας την για την περιοχή μας.

Έτσι, σύμφωνα με τα όσα αναπτύξαμε παραπάνω, το πιο πιθανό είναι να κατατεθεί από το Υπουργείο Οικονομικών πρόταση για θεσμοθέτηση ΕΣΧΑΔΑ για τα δημόσια κτήματα της περιοχής μας. Η πρόταση αυτή πριν θεσμοθετηθεί, θα τεθεί μόνο στο Περιφερειακό Συμβούλιο για γνωμοδότηση αφού δεν προβλέπεται κάποια άλλη ενδιάμεση διαδικασία. Έστω και αν δεν προβλέπεται, η παρέμβαση της τοπικής κοινωνίας και ιδίως των ΟΤΑ Α βαθμού πρέπει να είναι ισχυρή προκειμένου να διασφαλισθούν οι ελάχιστες προϋποθέσεις εξυπηρέτησης των τοπικών συμφερόντων σε όλα τα επίπεδα, με δεδομένο βέβαια ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός είναι ανύπαρκτος. Πρέπει δηλαδή σαν τοπική κοινωνία να προσδιορίσουμε τις «κόκκινες γραμμές»

Έτσι, ενδεικτικά αναφέρουμε ότι για το Γκολφ Αφάντου, οι «κόκκινες» γραμμές είναι:

1.   Η ανάπτυξη της έκτασης με ήπιο και ελεγχόμενο χαρακτήρα ακολουθώντας τις αρχές της «ΒΙΩΣΙΜΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ».

2.   Η εξασφάλιση της ελεύθερης και απρόσκοπτης πρόσβασης του κοινού στην παραλία καθ’ όλο το μήκος της με διατήρηση του υφιστάμενου δρόμου και μετατροπή του σε πεζόδρομο με την κατάλληλη διαμόρφωση, χάραξη, χρήση υλικών,  φύτευσης, εξοπλισμού και δημιουργία στάσεων και χώρων αναφοράς και βέβαια δημιουργία αντίστοιχου ποδηλατόδρομου

3.   Η πρόβλεψη εγκάρσιων οδών προσπέλασης των οχημάτων σε απόσταση από την παραλιακή οδό με ειδική κατάληξη (αναστροφή – στάθμευση) και η χωροθέτηση χώρων αντίστοιχων στάθμευσης (Parking).

4.   Ο καθορισμός Ζώνης Ανάπλασης Παραλίας έτσι ώστε αυτή να αποτελέσει τόπο αναφοράς και προορισμού επισκεπτών όχι μόνον εποχιακά και όχι μόνο για κολύμβηση.

5.   Αξιοποίηση και ανάδειξη των υφιστάμενων εγκαταστάσεων αθλητικών και ξενοδοχειακών.

Αντίστοιχες προδιαγραφές μπορούμε να προσδιορίσουμε για όλα τα προς «αξιοποίηση ακίνητα» με στόχο τη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος και βέβαια να διεκδικήσουμε την εφαρμογή τους. Για να γίνει αυτό, επαναλαμβάνουμε και προτείνουμε την ισχυρή τοπική παρέμβαση μέσα από τους πρωτοβάθμιους ΟΤΑ και τα αντίστοιχα όργανά τους (επιτροπή διαβούλευσης, τοπικά συμβούλια, Δ.Σ.) και βέβαια μέσα από τους φορείς.

Οι παρεμβάσεις αυτές πρέπει να ληφθούν υπ΄όψη από το Περιφερειακό Συμβούλιο το οποίο θεσμικά θα κληθεί να γνωμοδοτήσει και στη συνέχεια, όλοι μαζί οι τοπικοί φορείς να διεκδικήσουμε την εφαρμογή των αποφάσεων μας, έτσι ώστε η προβλεπόμενη «γνώμη» να μετατραπεί εν τοις πράγμασι σε «σύμφωνη γνώμη»

Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να κινηθούμε και εκεί που δεν θα γίνει ΕΣΧΑΔΑ.

Το ΤΕΕ μέσα σ΄αυτή τη διαδικασία επιβάλλεται να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σαν θεσμοθετημένος σύμβουλος της πολιτείας.

Όσον αφορά στο 75%, δεν πρέπει να παύσουμε να διακδικούμε την επαναφορά του εφ΄όλης της ύλης (με  τις    διαδικασίες    που  προωθούνται  οι απώλειες  για  την  Δωδεκάνησο    μπορούν  να  φθάσουν  και  το  1  δις Ευρώ. Επίσης  πρέπει  να  καταστεί  σαφές  ότι  το  75 %  δεν  μας  χαρίσθηκε  από  κανέναν  αλλά  αναγνωρίσθηκε   μετά τους αγώνες  του  Ι. Ζίγδη   κατά  την  ψήφιση  του  ν 973/79   ότι  τα   ακίνητα  του  δημοσίου  στα  Δωδεκάνησα     είναι  πατρογονικά  μας  και  λόγω  του  φασιστικού  καθεστώτος  ενεγράφησαν  στο  Ιταλικό  Δημόσιο (βλ πρακτικά  βουλής  1979 ).

Αν δούμε και πάλι ρεαλιστικά τα πράγματα, μετά από τη θεσμοθέτηση του «εφαρμοστικού» θεωρούμε ότι έχουμε απολέσει οριστικά τουλάχιστο το δικαίωμα αυτό για τα μεγάλα προς «αξιοποίηση» ακίνητα.

Με αυτό το δεδομένο πρέπει να επεξεργασθούμε εναλλακτικά σενάρια όπως για παράδειγμα να απαιτήσουμε την παραχώρηση στον αντίστοιχο Δήμο μέρους της επιφάνειας του κάθε δημόσιου ακινήτου προς αξιοποίηση. Κάτι δηλαδή σαν «εισφορά σε γη» προκειμένου να υλοποιηθούν οι απαιτούμενες κοινωφελείς εξυπηρετήσεις που απαιτεί η κάθε περιοχή προς όφελος της τοπικής κοινωνίας. 

Επίσης, στο ευρύτερο σκεπτικό μας πρέπει να λάβουμε υπ΄όψη μας ότι έχουμε χρέος να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές ένα βιώσιμο περιβάλλον και μια «αποθήκη γης» για να τη χρησιμοποιήσουν ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες που τότε θα επικρατούν. Να καταστεί σαφές ότι δεν είναι όλα τα ακίνητα του δημοσίου «αξιοποιήσιμα» με τον τρόπο τουλάχιστο που ο εφαρμοστικός Νόμος προδιαγράφει.

Τέλος, πέραν από τις άμεσες παρεμβάσεις μας θεωρούμε ότι να πρέπει σχεδιάσουμε εμείς το μέλλον μας και να το κατοχυρώσουμε θεσμικά. Γι’ αυτό και πάντα θα επιμένουμε στην αναγκαιότητα του ολοκληρωμένου χωροταξικού σχεδιασμού..

Με την παρέμβασή μας αυτή, ανοίγουμε ένα παράθυρο στο δημόσιο διάλογο που πρέπει να αναπτυχθεί.

Είμαστε εδώ στο πλευρό της κοινωνίας και του φορέα μας για τη διαμόρφωση του τελικού πλαισίου παρέμβασης τόσο επί της αρχής όσο και σε επί μέρους ζητήματα.

Το κείμενο αυτό κατατέθηκε στο ΤΕΕ Δωδ/σου την 28.7.2011 με την πρόταση να συζητηθεί στη Δ.Ε.

Η «απελευθέρωση του επαγγέλματος του μηχανικού» N. 3919/2011

Η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας άγγιξε όσο τίποτε τον κατασκευαστικό τομέα και τα συναφή επαγγέλματα. Η οικοδομική δραστηριότητα μόνο τον τελευταίο χρόνο έχει συρρικνωθεί με απώλειες της τάξης άνω του 50%  τόσο σε πανελλαδικό όσο και σε τοπικό επίπεδο. Ο κλάδος μας, όπως θεσμικά εκπροσωπείται, δέχεται τα επακόλουθα της ύφεσης ανήμπορος αλλά και εν πολλοίς απρόθυμος να αντιδράσει. Μέσα στο όλο βεβαρυμμένο κλίμα, «περνούν» διατάξεις και νομοσχέδια που μας αφορούν άμεσα και που αλλάζουν άρδην τα δεδομένα τόσο στο επαγγελματικό μας πεδίο όσο και στο ευρύτερο περιβάλλον που σχετίζεται μ΄αυτό, που επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την ήδη δυσμενή κατάσταση καθιστώντας πλέον τόσο το επάγγελμα όσο και τις δραστηριότητες που σχετίζονται μ΄αυτό, αβίωτες.

Ένα από τα πολλά που μέχρι τώρα έχουν θεσμοθετηθεί δίχως κάποια ουσιώδη αντίδραση, είναι και αυτό της περίφημης πλέον απελευθέρωσης των «κλειστών» επαγγελμάτων στα οποία συμπεριελήφθη και αυτό του Μηχανικού.

Tο επάγγελμα του μηχανικού όχι μόνο κλειστό δεν είναι, αλλά διάτρητο από όλες τις πλευρές, γεγονός που έχουμε αναλύσει πάρα πολλές φορές και που ως επακόλουθο έχει τον αθέμιτο ανταγωνισμό και τη δημιουργία συνθηκών «ζούγκλας» που ασφαλώς επηρεάζουν το τελικώς ζητούμενο. Την ποιότητα των κατασκευών  και κατ΄επέκταση του δομημένου περιβάλλοντος.

Αντί λοιπόν η πολιτεία να διορθώσει τα κακώς κείμενα τα οποία της είναι ήδη γνωστά, εντάσσει το επάγγελμα αδιακρίτως στη μέγγενη της «δημοσιονομικής εξυγίανσης», με δυο μέτρα και δυο σταθμά.

Με το Ν. 3919/2011 «ρυθμίζει» τα των μηχανικών με τρόπο πραγματικά εκπληκτικό! Στα πλαίσια της μνημονιακής πολιτικής και δίχως να υπάρχει οποιαδήποτε αντιστοίχηση – αναλογία με τα ισχύοντα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, «ανοίγει» το επάγγελμα απελευθερώνοντας από τη μια τις αμοιβές των μηχανικών για τη μελέτη – επίβλεψη των ιδιωτικών αλλά και των δημόσιων έργων καταργώντας αντίστοιχα το κατώτερο όριο που μέχρι πρότινος ίσχυε  και από την άλλη επειδή το γεγονός αυτό θα σήμαινε απώλειες φορολογικών εσόδων σε πολύ μεγάλο βαθμό αφού όλα τα «φορολογικά» ήταν συνδεδεμένα με το κατώτερο όριο των αμοιβών, ανεξαρτητοποιεί το φορολογικό σκέλος και το κατατάσσει σε άλλες ρυθμίσεις που αυξάνουν κατά πολύ τη φορολογητέα ύλη σε επίπεδο κρατήσεων οικοδομικής άδειας επιβαρύνοντας δυσανάλογα τον πολίτη.

Θέτει δηλαδή από τη μια, τόσο το μηχανικό όσο και τον πολίτη στη μέγγενη του «παζαριού» της αμοιβής μιας πνευματικής ουσιαστικά εργασίας που είναι η μελέτη του κτιριακού έργου και που σχετίζεται  με την ποιότητα και την ασφάλεια του φυσικού αντικειμένου δηλαδή της ίδιας της κατασκευής και από την άλλη επιβαρύνει δυσανάλογα τον πολίτη, επειδή στο δημόσιο ταμεία πρέπει να μπουν έσοδα. Είναι η κλασική περίπτωση αντιμετώπισης ενός θέματος με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Ανάλογα με το πώς μας βολεύει!

Από τις 2 Ιουλίου 2011 οπότε και τέθηκε σε ισχύ ο παραπάνω Νόμος, πολυετείς αγώνες και κατακτήσεις του κλάδου μας που ουδεμία βέβαια σχέση έχουν με προνόμια σε σχέση με άλλες επαγγελματικές τάξεις αλλά με τη διασφάλιση των ελάχιστων συνθηκών αξιοπρεπούς άσκησης του επαγγέλματος, πάνε περίπατο.

Εφεξής, η μελέτη και η επίβλεψη ενός κτιριακού έργου τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα, γίνεται είδος εμπορεύσιμο, διαπραγματεύσιμο δίχως όρους και κριτήρια, υποκείμενο στους κανόνες της αγοράς που φυσικά θα κατασπαράξουν τον πιο αδύναμο κρίκο. Το μικρομεσαίο μηχανικό και το νέο επιστήμονα που θα παραμείνουν παραγκωνισμένοι και αδύναμοι να αντιδράσουν στις νέες διαμορφούμενες ανιστόρητες συνθήκες. 

Και βέβαια όλο αυτό το σκηνικό είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των μεγαλογραφείων και των εταιριών που σε λίγο καιρό θα καθορίζουν τα πάντα. Τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα. Το επάγγελμα οδηγείται σε συνθήκες ζούγκλας.

Το ερώτημα είναι τι κάνουμε ή τι κάναμε εμείς για όλα αυτά.

Σε κεντρικό επίπεδο προσπαθούμε εδώ και μήνες σαν ΤΕΕ να χρυσώσουμε το χάπι επεξεργαζόμενοι διατάγματα  που κατόπιν εορτής, δυνητικά και πάντοτε στη θεωρία (που δυστυχώς δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα) θα έθεταν κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Η πρακτική αυτή οδηγεί στο πουθενά. Η ζημιά έχει ήδη γίνει στην πραγματικότητα χωρίς αντίσταση όσο και αν οι γωνίες λειανθούν. Έχουμε εν πολλοίς υποταγεί. Και είναι κρίμα. Για το θέμα αυτό έχει ξεσπάσει πόλεμος των  μέχρι πρότινος «συνεργαζόμενων δυνάμεων» ΠΑΣΚ και ΔΚΜ για το ποιος μειοδότησε και ποιος πλειοδότησε. Υποκρισία άνευ ορίων ενόψει πιθανής αλλαγής σκηνικού στα ευρύτερα πολιτικά δρώμενα. Ας όψονται όσοι αρέσκονται στα διαφόρου είδους εκλογομαγειρέματα και αντίστοιχες ευκαιριακές «συμμαχίες» εφαρμόζοντας κατά το δοκούν το σαθρό θεσμικό πλαίσιο του ΤΕΕ.

Σε τοπικό επίπεδο είναι καλύτερα να μην επεκταθούμε παρά μόνο να ερωτηθούμε που πήγαν άραγε οι συγκεντρώσεις, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, η ενεργοποίηση των μελών μας, οι παντεχνικές συγκεντρώσεις, ο πυρετός των διαβουλεύσεων σε τοπικό και πανελλήνιο επίπεδο και εν γένει η αγωνιστική ετοιμότητα που επιδεικνύαμε μέχρι πρότινος; Η απάντηση δική σας. Το συγκεκριμένο μέτρο (όπως και πολλά άλλα τρέχοντα μεγάλα ζητήματα), παρά τις παροτρύνσεις μας, ουδέποτε συζητήθηκε στα όργανα διοίκησης του φορέα μας και ως εκ τούτου ουδέποτε εναντιωθήκαμε στην προοπτική εφαρμογής του (μη μας πείτε ότι η «συμβολική κατάληψη της πολεοδομίας» που έγινε για μερικά λεπτά λίγους μήνες πριν, ήταν κινητοποίηση). Και είναι δυο φορές κρίμα.

Μετά από πίεση των λοιπών νησιωτικών περιφερειακών τμημάτων (θεσμός που δημιουργήσαμε στη Ρόδο το 2003), έγινε συνάντηση κεντρικού ΤΕΕ και νησιωτικών περιφερειακών τμημάτων ΤΕΕ στην Αθήνα στις 14 και 15 Ιουλ. 2011 προκειμένου να συζητηθούν μαζί με το συγκεκριμένο και άλλα θέματα όπως η ανεργία κλπ. Τα συμπεράσματα ισχνά. Η δε συνέχεια περισσότερο ισχνή όταν στην συνεδρίαση της κεντρικής αντιπροσωπείας του ΤΕΕ που επακολούθησε στις 16 – 17 Ιουλ. 2011 με θέμα την ανεργία και τη δεινή θέση που έχει περιέλθει ο κλάδος, σε κάποια φάση τη συνεδρίασης προκλήθηκε τεχνητή έλλειψη απαρτίας προκειμένου να μην καταψηφισθεί η ακολουθούμενη πολιτική σε σχέση με τα προαναφερθέντα.  

Δυστυχώς σταδιακά εκλείπει το βήμα διαλόγου και η συνοχή του κλάδου.

Μετά από όλα αυτά το θέμα συζητείται (;) για πρώτη φορά σε τοπικό επίπεδο στη συνεδρίαση της Δ.Ε. στις 19.7.2011. Κατόπιν εορτής και πιθανότατα υπό τύπο ενημέρωσης. Η συζήτηση αυτή δεν έχει νόημα αφού το μόνο που μπορεί να συζητηθεί αυτή τη στιγμή είναι με ποιο τρόπο θα υπολογίζονται τα φορολογικά και όχι το γεγονός αυτό καθεαυτό δηλαδή η κατάργηση του κατώτατου ορίου αμοιβών που έχει ήδη θεσπισθεί με το Ν 3919/11 και ισχύει από 2.7.2011. Να συζητήσουμε δηλαδή με ποιο τρόπο θα «χρυσώσουμε το χάπι» στους συναδέλφους επεξεργαζόμενοι δυνητικά σενάρια για το διαιτητικό ρόλο του ΤΕΕ στην όλη διαδικασία ή να ζητήσουμε αναστολή του Νόμου μέχρι να ρυθμισθούν λεπτομέρειες. Ενέργειες που αποτελούν προπέτασμα καπνού, είναι παρεμπίπτουσας φύσεως και δεν μας αφορούν.

Τελειώνοντας επισημαίνουμε ότι δεν πραγματοποιούνται πλέον συναντήσεις ΤΕΕ και περιφερειακών τμημάτων ΤΕΕ, ένας θεσμός που δημιουργήθηκε 25 χρόνια πριν, καθιερώθηκε, καταξιώθηκε, βοήθησε στη συνοχή του κλάδου και επί πλέον αναδείκνυε τοπικά προβλήματα στο μέρος που γινόταν (στη Ρόδο έγινε το 2003). Ο φορέας μας μεταλλάσσεται. Η περιφέρεια περιθωριοποιείται και οι ομόκεντροι κύκλοι επανέρχονται στο προσκήνιο. Και είναι τρεις φορές κρίμα.

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, ίσως ήρθε η ώρα να εξετάσουμε στα σοβαρά το ενδεχόμενο δημιουργίας ταμείου αλληλεγγύης των μηχανικών έτσι ώστε να βοηθούνται κατά κύριο λόγο οι νέοι συνάδελφοι, πρόταση που κατατέθηκε από το ΤΕΕ τμ. Ανατολικής Κρήτης.

Το κείμενο αυτό κατατέθηκε στο ΤΕΕ Δωδ/σου την 19.7.2011